วัฒนธรรมดนตรีชาติพันธุ์สู่การประดิษฐ์สร้างสรรค์ ดนตรีร่วมสมัย : กรณีศึกษากลุ่มชาติพันธุ์ ม้ง ลีซู ลาหู่ ดาระอั้ง ปกาเกอะญอ

Abstract

การวิจัยเรื่อง วัฒนธรรมดนตรีชาติพันธุ์สู่การประดิษฐ์สร้างสรรค์ดนตรีร่วมสมัย : กรณีศึกษากลุ่มชาติพันธุ์ ม้ง ลีซู ลาหู่ ดาระอั้ง ปกาเกอะญอ เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้ระเบียบวิจัยทางด้านดนตรีชาติพันธุ์วิทยา นำเสนอข้อมูลเชิงพรรณนาวิเคราะห์ โดยวัตถุประสงค์ของโครงการวิจัยเพื่อศึกษาวัฒนธรรมดนตรีกลุ่มชาติพันธุ์ ได้แก่ ม้ง ลีซู ลาหู่ ดาระอั้ง ปกาเกอะญอ และ เพื่อประดิษฐ์สร้างสรรค์ดนตรีร่วมสมัยจากวัฒนธรรมดนตรีชาติพันธุ์ จากการศึกษาวัฒนธรรมดนตรีกลุ่มชาติพันธุ์ พบว่าดนตรี 1. กลุ่มชาติพันธุ์ม้ง มีทั้งเครื่องดนตรี นักดนตรี นักร้อง ซึ่งได้แก่ เครื่องดนตรีเค่ง และเพลงร้อง ฮูกี๋อเจี้ย หรือเพลงร้องในงานปีใหม่ม้ง 2.กลุ่มชาติพันธุ์ลีซู พบว่ามีเครื่องดนตรีอยู่ 4 ชนิด คือ ปาลิฝู่หลู, ฝู่หลูแลแล, ฝู่หลูนาอู่, ซือบือ 3. กลุ่มชาติพันธุ์ ดาระอั้ง พบว่ามีดนตรี 3 ประเภท คือ ดิ่ง, หว่อ และเพลงร้อง 4. กลุ่มชาติพันธุ์ลาหู่ พบว่ามีเครื่องดนตรีหน่อซือแหล่ะ หรือแคนลาหู่ และ 5.กลุ่มชาติพันธุ์ปกาเกอะญอ พบว่ามีเครื่องดนตรีเตหน่ากู และเพลงร้องประกอบเตหน่ากู การประดิษฐ์สร้างสรรค์ดนตรีร่วมสมัยเป็นการผสมผสานระหว่างดนตรีกลุ่มชาติพันธุ์ และดนตรีตะวันตกให้เกิดเป็นงานร่วมสมัย โดยแนวคิดการเรียบเรียง (Arranging) ในการประดิษฐ์สร้างสรรค์นี้โดยผสมผสานจังหวะของแต่ละบทเพลงซึ่งต้องทำการ ตัดต่อ แก้ไข ขยับ ยืด หด (Edit) เพื่อให้เสียงงานบันทึกภาคสนามของแต่ละบทเพลงสามารถลงตัวได้ อีกทั้งการประดิษฐ์คิดเรื่องการเคลื่อนที่คอร์ดให้เหมาะสมของแต่ละเพลง (Chord Progression) การออกแบบสังคีตลักษณ์ (Form) ขึ้นอยู่แล้วแต่บทเพลงทั้งนี้เกิดจากบทเพลงบางเพลงมีช่วงหยุดหายใจระหว่างบรรเลง จึงทำให้เกิดท่อนเพลง หรือบางครั้งดูที่ความเหมาะสมจากการเคลื่อนที่คอร์ดเป็นหลัก การออกแบบบันไดเสียง (Scale) หรือ โหมด(Mode) หรือกลุ่มเสียงสำคัญ ของแต่ละบทเพลงนั้นได้ออกแบบให้มีความเหมาะสมทั้งช่วงต้นเพลงอาจมีการเลียนบันไดเสียงของบทเพลงโดยใช้เครื่องดนตรีสากลในการนำเพลง หรือท่อนโซโลกลางบทเพลง เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ กลิ่นไอของบทเพลงนั้นๆ