การพัฒนาและการออกแบบผลิตภัณฑ์ประเภทเศษผ้ากลุ่มสตรีแม่บ้านบ้านต้นโจ้ก (คำซาว) ตำบลสันกำแพง อำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่

Abstract

การวิจัยเรื่อง การพัฒนาและการออกแบบผลิตภัณฑ์ ประเภทเศษผ้ากลุ่มสตรีแม่บ้าน บ้านต้นโจ้ก (คำซาว) ตำบลสันกำแพง อำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่ มีวัตถุประสงค์ เพื่อออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์กระเป๋าจากเศษผ้า เพื่อศึกษาความพึงพอใจในรูปแบบผลิตภัณฑ์กระเป๋าจากเศษผ้า เพื่อเป็นแนวทางในการพัฒนารูปแบบผลิตภัณฑ์จากเศษผ้า โดยการศึกษาความต้องการจาก กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ กลุ่มวิสาหกิจชุมชนและกลุ่มผู้ที่สนใจจำนวน ๑๐๐ คน สอบถามได้มาซึ่งเอกลักษณ์ของชุมชน ตำบล เพื่อได้ข้อมูลในการพัฒนาผลิตภัณฑ์เศษผ้า สอบถามให้ได้มาซึ่งความต้องการของผู้บริโภค (ก่อนพัฒนาผลิตภัณฑ์) แล้วประเมินความเหมาะสมของรูปแบบในการพัฒนาผลิตภัณฑ์จากเศษผ้า จำนวน ๕๐ รูปแบบและนำมาให้ทางกลุ่มคัดเลือกให้ได้จำนวน ๒๕ แบบและจึงสร้างต้นแบบ และประเมินวัดผลความพึงพอใจต่อผลิตภัณฑ์ ที่ได้รับการออกแบบพัฒนาแล้ว ผลการวิจัย พบว่า กลุ่มสตรีแม่บ้าน บ้านต้นโจ้ก (คำซาว) ตำบล สันกำแพง อำเภอ สันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่ ได้เริ่มรวมตัวจากกลุ่มผู้สูอายุ และนำวัสดุ เช่น เศษผ้ามาเย็บปัก เพื่อให้ได้ผลิตภัณฑ์ ชิ้นเล็ก ๆ เช่น พวงกุญแจ แต่ยังไม่มีความชำนาญมากนักต่อมาหน่วยงาน เช่น เกษตรอำเภอ, พัฒนาการชุมชน ได้เข้ามาให้ความรู้ผสมกับทางกลุ่มได้หาวิทยากรในการฝึกฝนให้ได้ประสปการณ์ในด้านการเย็นผ้ารวมถึงเครื่องมือต่างๆที่ได้จากภาครัฐ รูปแบบส่วนใหญ่จะมาจากสัวต์เช่นปลาเป็นหลัก ซึ่งนักวิจัยได้ประเมินจากแบบสอบถาม ข้อมูลก่อการทำการออกแบบ พบว่าการพัฒนาผลิตภัณฑ์ได้พัฒนาจากปลามาสู่รูปแบบกระเป๋า ซึ่งสามารถขายได้ในระยะแรกๆและมีในตลาดมากแล้ว จึงทำให้เกิดภาวะการขายไม่ได้ราคาสูง ๑ ความคิดเห็นที่มีต่อการพัฒนาแนวความคิดของกลุ่มวิสาหกิจ จำนวน ๓๕ คน พบว่า กลุ่มวิสาหกิจ ส่วนใหญ่มีความต้องการในการพัฒนาผลิตภัณฑ์จากเดิมเป็น กระเป๋าสตางค์ขนาดเล็ก อยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ ๔.๕๗ ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ ๐.๕๖ รองลงมา คือ หมอนรูปทรงต่างๆ อยู่ในระดับมากมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ ๔.๑๗ ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ ๐.๕๗ ความพึงพอใจผลิตภัณฑ์ประเภทกระเป๋าจากเศษ ผ้าพบว่า ผู้ตออบแบบสอบถามส่วนใหญ่มีความพึงพอใจโดยรวมอยูในระดับมาก มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ ๔.๔๕ ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ ๐.๐๕ เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า มีความพึงพอใจด้านรูปทรง ค่าเฉลี่ยเท่ากับ ๔.๔๐ ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ ๐.๑๑ ด้านประโยนช์ใช้สอย มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ ๔.๔๖ ๔๕ ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ ๐.๐๑ ด้านการตลาด ค่าเฉลี่ยเท่ากับ ๔.๔๘ ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ ๐.๐๗ ส่วนความพึ่งพอใจที่มากที่สุดคือ ความเป็นไปได้ในการผลิตจริง มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ ๔.๕๕ ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ ๐.๖๙ ข้อเสนอแนะของการวิจัย ได้แก่ ควรมีการส่งเสริมให้ความรู้กับกลุ่มทางด้านการพัฒนารูปแบบร่วมไปถึงพัฒนาความรู้ด้านฝีมืออยู่ตลอดเวลาต่อเนื่องทุกปีตามวิวัฒนาการของชุมชนและเศรษฐกิจต่อไป