การสร้างบทเรียนคอมพิวเตอร์เพื่อแก้ไขปัญหาหลักการใช้ภาษาไทยของนักเรียนคะฉิ่นในระดับมัธยมศึกษาตอนต้น

Abstract

งานวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาระบบวากยสัมพันธ์ภาษาคะฉิ่น ใน ระดับหน่วยคำ คำ วลี อนุพากย์ และประโยค โดยใช้ทฤษฎีแทคมีมิก (Tagmemic) ของ Thomas (1993) และเปรียบเทียบหาความแตกต่างระหว่างระบบวากยสัมพันธ์ภาษาคะฉิ่นและภาษาไทย 2) เพื่อสร้างบทเรียนคอมพิวเตอร์เรื่องการเรียนรู้วากยสัมพันธ์ภาษาไทยสำหรับนักเรียนไทยเชื้อสายคะ ฉิ่นระดับมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนบ้านหนองเขียวและโรงเรียนอรุโณทัยวิทยาคม อำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่ ที่มีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ 80/80และ 3) เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางด้าน หลักการใช้ภาษาไทยในเรื่องระบบวากยสัมพันธ์ภาษาไทย ก่อนและหลังการใช้บทเรียนคอมพิวเตอร์ สำหรับนักเรียนไทยเชื้อสายคะฉิ่นในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ บทเรียน คอมพิวเตอร์ช่วยสอนเรื่องหลักการใช้ภาษาไทยสำหรับนักเรียนไทยเชื้อสายคะฉิ่นในระดับมัธยมศึกษา ตอนต้น คู่มือประกอบการใช้บทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอนเรื่องหลักการใช้ภาษาไทยสำหรับนักเรยีน ไทยเชื้อสายคะฉิ่นในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและแบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์เรื่องหลักการใช้ ภาษาไทยสำหรับนักเรียนไทยเชื้อสายคะฉิ่นในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นเพื่อวัดผลสัมฤทธิ์ทางการ เรียนก่อนและหลังใช้เครื่องมือ ส่วนการวิเคราะห์ข้อมูลโดยนำคะแนนการทดสอบก่อนและหลังการใช้ แบบฝึกมาหาค่าเฉลี่ย ( ) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (SD.) และทดสอบค่าที (t-test) ผลการวิจัยพบว่า จากการเปรียบต่างระหว่างระบบโครงสร้างของภาษาไทยกับระบบ โครงสร้างภาษาคะฉิ่นจะเห็นได้ว่ามีโครงสร้างของระบบภาษาทั้งสองมีความเหมือนกัน และแตกต่าง กัน โดยความแตกต่างที่ปราฏในโครงสร้างนามวลีระหว่างระบบภาษาทั้งสองคือนามวลีในภาษาไทย และภาษาคะฉิ่นวางตำแหน่งของส่วนขยายคำนามไว้แตกต่างกัน กล่าวคือภาษาไทยวางตำแหน่งส่วน ขยายคำนามไว้ข้างหลังคำนามหลัก ส่วนภาษาคะฉิ่นวางตำแหน่งส่วนขยายคำนามไว้ทั้งข้างหน้าและ ข้างหลังคำนามหลัก สำหรับโครงสร้างกริยาวลีพบว่ากริยาวลีในภาษาไทยและภาษาคะฉิ่นวางตำแหน่ง ของส่วนขยายคำกริยาไว้เหมือนกันและแตกต่างกัน ดังนี้ทั้งภาษาไทยและภาษาคะฉิ่นคำกริยาวิเศษณ์

บอกลักษณะจะปรากฏหลังคำกริยาหลัก แต่ความแตกต่างของระบบโครงสร้างกริยาวลีที่เกิดขึ้นของ ทั้งสองภาษา ในภาษาไทยมีการใช้คำกริยาวิเศษณ์ที่แสดงความถี่ เวลาและสถานที่เพื่อขยายคำ กริยาหลัก ซึ่งจะวางตำแหน่งไว้ด้านหลังคำกริยา ส่วนในภาษาคะฉิ่นนั้นจะวางตำแหน่งของคำกริยา วิเศษณ์ดังกล่าวไว้หน้าคำนามหลัก ซึ่งลักษณะประการหลังนี้จะไม่ปรากฏในภาษาไทย นอกจากนั้นใน กรณีที่คำที่แสดงทัศนภาวะ เช่นคำว่า “ต้อง”, หรือ “จะ” ซึ่งทำหน้าที่ขยายคำกริยาหลัก บ่งบอก ความเป็นไปได้ ในภาษาไทยคำเหล่านี้จะปรากฏหน้าคำนามหลักเสมอ ซึ่งตรงกันข้ามกับการเรียงคำใน ภาษาคะฉิ่น เนื่องจากในภาษาคะฉิ่นจะวางคำเหล่านี้ไว้ข้างหลักคำกริยาหลัก สำหรับคำว่า ‘ควร’ ซึ่งถูกกำหนดให้เป็นชนิดของกริยาช่วย (กริยานุเคราะห์) ในภาษาไทยจะ วางตำแหน่งของคำดังกล่าวไว้ด้านหน้ากริยาหลัก ส่วนในภาษาคะฉิ่นจะถูกวางตำแหน่งไว้ด้านหลัง กริยาหลัก ถ้าในคำกริยาวลีนั้นมีการปรากฏของคำที่แสดงทัศนภาวะ เช่นคำว่า ‘ต้อง’ โครงสร้างของ คำกริยาวลีดังกล่าวจะมีการเรียงลำดับ คำกริยาวลีหลัก ±คำที่แสดงทัศนภาวะ ±กริยาช่วย /ga/ ‘ควร’ และส่วนประกอบกริยาวลีสุดท้ายที่มีความแตกต่างกันระหว่างภาษาไทยและภาษาคะฉิ่น คือ คำที่แสดงกาล (tense) ในภาษาไทยคำที่แสดงกาล เช่นคำว่า ‘กำลัง’, ‘อยู่’, ‘แล้ว’ จะถูกกำหนดให้ อยู่ในตำแหน่งด้านหน้าหรือด้านหลังคำกริยาหลัก ส่วนในภาษาคะฉิ่นคำเหล่านี้จะถูกกำหนดให้อย่ใูน ตำแหน่งด้านหลังของคำกริยาหลักเท่านั้น ซึ่งในภาษาคะฉิ่น จะใช้คำว่า /nga/ หรือ /taw/ ‘กำลัง/ อยู่’ แสดงการกระทำที่ผู้พูดกำลังทำอยู่ และ /sai/ ‘แล้ว’ แสดงการกระทำที่ผู้พูดได้ทำเสร็จเรียบร้อย แล้ว การเปรียบต่างส่วนประกอบวลีซึ่งประกอบไปด้วยคำคุณศัพท์วลี คำวิเศษณ์วลี และบุพบทวลี ในภาษาไทยและภาษาคะฉิ่นคำคุณศัพท์วลีถูกใช้ในการขยายคำนาม แต่เนื่องจากภาษาคะฉิ่นเป็น ภาษาที่มีคำคุณศัพท์ขนาดเล็ก (Hanson, 1896) ซึ่งคำคุณศัพท์ในภาษาคะฉิ่นจะมีวงคำศัพท์เพียงแค่ 4 ประเภทเท่านั้นคือคำคุณศัพท์ที่แสดงมิติ อายุ คุณค่าและสี ซึ่งจะถูกกำหนดให้วางอยู่ตำแหน่งหลัง คำนามดังเช่นการเรียงคำนามวลีในภาษาไทย แต่สำหรับคำคุณศัพท์ที่นอกเหนือจากวงคำศัพท์ 4 ประเภทนี้จะถูกกำหนดให้วางไว้ด้านหน้าคำนามหลักและตามด้วยการกที่ใช้สร้างนามวลี ‘ai’ สำหรับคำกริยาวิเศษณ์วลีในภาษาไทยและภาษาคะฉิ่นมีหน้าที่เหมือนกันคือใช้ขยายกริยาให้ มีความชัดเจนมากขึ้น ในส่วนของตำแหน่งการเรียงคำพบว่ามีความเหมือนกันระหว่างโครงสร้างของทั้ง สองภาษา กล่าวคือคำวิเศษณ์วลีจะปรากฏอยู่ข้างหลังคำกริยาหลัก และบุพบทวลีในภาษาไทยและ ภาษาคะฉิ่นถูกใช้เพื่อทำหน้าที่ขยายให้ประโยคมีความสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น โดยลักษณะการปรากฏของ บุพบทวลีในภาษาคะฉิ่นจะแตกต่างกับภาษาไทย สำหรับโครงสร้างในระดับประโยคของภาษาไทยและภาษาคะฉิ่นพบว่าในภาษาไทยโครงสร้าง ในระดับประโยคความเดียวจะประกอบด้วยประธานตามด้วยกริยาและกรรม ส่วนในภาษาคะฉิ่นจะพบ การเรียงคำในรูปแบบที่แตกต่างกันคือประธานตามด้วยกรรมและกริยา และท้ายประโยคบอกเล่าจะมี ตัวกำกับการก /ai/ เพื่อบ่งบอกว่าประโยคเหล่านี้เป็นประโยคบอกเล่าเสมอ

ส่วนโครงสร้างในระดับประโยคความรวมนั้นพบว่าในภาษาไทยจะพบประโยคความรวมที่มี คำเชื่อมปรากฏอยู่ในตำแหน่งต่างกัน 2 ตำแหน่ง คือมีคำเชื่อมอยู่หน้าประโยคและมีคำเชื่อมอยู่ระหว่าง ประโยคทั้งสอง ส่วนในภาษาคะฉิ่นพบประโยคความรวมที่มีคำเชื่อมปรากฏอยู่ในตำแหน่งต่างกัน 3 ตำแหน่งคือมีคำเชื่อมอยู่หน้าประโยค ท้ายประโยค และอยู่ระหว่างประโยคทั้งสอง และการวิเคราะห์ การเปรียบต่างระหว่างโครงสร้างประโยคความซ้อนระหว่างภาษาไทยและภาษาคะฉิ่นพบว่าปรากฏทั้ง ความเหมือนและความแตกต่าง โดยลักษณะที่เหมือนกันคือทั้งในภาษาไทยและภาษาคะฉิ่นมีอนุพากย์ คุณศัพท์และอนุพากย์วิเศษณ์ ทำหน้าที่เป็นส่วนขยายในประโยคความซ้อน แต่สำหรับการเรียงคำพบว่า ในภาษาไทยอนุพากย์เหล่านี้จะวางอยู่ในตำแหน่งข้างหลังของคำนามหลักที่มันขยายอยู่ ส่วนในภาษาคะ ฉิ่นจะวางไว้ในตำแหน่งข้างหน้าของคำหลัก นอกจากนั้นบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอนเพื่อแก้ไขปัญหาหลักการใช้ภาษาไทย สำหรับ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 มีคุณภาพในระดับดี จากการประเมินคุณภาพโดยผู้เชี่ยวชาญด้านเนื้อหา และมีคุณภาพในระดับดี จากการประเมินคุณภาพโดยผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคและการผลิตสื่อ และ ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยีการศึกษาและบทเรียนคอมพิวเตอร์ฯ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา ตอนต้น มีประสิทธิภาพเท่ากับ 83.47/81.23 และคะแนนผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนไทย เชื้อสายคะฉิ่นจากการเรียนด้วยบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอนที่ผู้วิจัยได้สร้างขึ้น เพื่อแก้ไขปัญหา ทางด้านหลักการใช้ภาษาไทยสูงกว่าคะแนนทดสอบก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01